De bel, en daar stonden onze drie buurkinderen. Stralende koppies en glimmende ogen. Vrolijk Pasen! riepen ze en ze gaven ons een chocloade paashaas.
Je zou ze binnen willen laten, over hun bol willen aaien en willen knuffelen. Maar wat je doet is de hazen aanpakken, ze bedanken en op gepaste afstand even met elkaar praten. Dat vind ik de moeilijke momenten.